San Francisco

Zoals jullie wellicht weten heb ik ongeveer twee weken geen bericht geplaatst. De afgelopen tijd was het namelijk erg druk op het lab en verder heb ik onder andere een camera gekocht (zoals te zien in de diavoorstelling rechts boven) en een bezoek gebracht aan Stanford en San Francisco.

Eerst een kleine update over het labwerk. In de afgelopen twee weken hebben Jeff en ik de ion optics (metalen ringen in het binnenste gedeelte van de vacuumkamer waar de botsing tussen de moleculaire bundels plaatsvindt) teruggezet. We gebruikten eerst namelijk een quadrupool trap die ervoor zorgde dat het signaal over het scherm ging lopen. Vervolgens hebben we de hele laseropstelling omgezet. Dat wil zeggen een andere pomp laser en een andere kleur in onze dye laser. We willen namelijk naar moleculair waterstof en deuterium gaan kijken. Jeff heeft vervolgens heel veel werk verricht om het spectrum van deze moleculen uit te rekenen, om zo te bepalen welke kleur onze laser het beste kan hebben. Hij had alleen een constante verkeerd overgenomen en kwam toen op een verkeerd antwoord, zodat we in onze eerste poging maar een heel klein beetje deuterium zagen en een heleboel ammoniak, dat nog in de machine was blijven 'plakken' van ons vorige experiment. (De kleur was toevallig wel geschikt om ammoniak te zien...)

De volgende dag hebben we de laser weer omgebouwd en toen zagen we eindelijk wat we wilden zien, resonant deuterium. Maar zoals de wet van behoud van ellende dicteert, het signaal was heel zwak. Op zich niet verwonderlijk wanneer je bedenkt dat we met 2/3 mJ per laserpuls (dat is net iets meer dan 1 miljoenste van een kcal) een 4-foton proces wilden bereiken. Dat wil zeggen dat een deuterium molecuul vier lichtdeeltjes moet absorberen voordat we het zien.

Deze week gaan we daarom weer de laser ombouwen, dit maal om naar ee 3-foton proces te gaan, hopelijk winnen we daarmee een factor 10 in signaalsterkte.

Nu Stanford en San Francisco. Toen Wim en ik afgelopen zaterdag wat tv aan het kijken waren in Wims appartement, klopte Jeff plotseling op de deur of we zin hadden naar Stanford te gaan om wat te eten. Dat deze vraag slechts een formaliteit betrof moge duidelijk zijn, dus zaten we niet veel later in Jeffs Toyota richting Stanford. Net als Berkeley is Stanford beroemd om zijn Universiteit en hoge percentage Nobelprijswinnaars, maar omdat we redelijk laat vertrokken en Stanford toch wel ruim drie kwartier rijden is, was het al donker toen we aankwamen en had er zich bovendien een gezonde honger van ons meester gemaakt. Het duurde dan ook niet lang voor we ons op de sushi konden storten. Na het eten hebben we nog even een rondje gelopen door Stanford en net als Berkeley is het ee heel gezellige stad. Er hangt een goede sfeer, veel restaurantjes en veel mensen op straat.

De volgende dag ben ik met Wim naar San Fransisco geweest. We begonnen de dag op het Embarcadero en Fisherman's Warf waar we naar de zeeleeuwen gekeken hebben. Vervolgens hebben we Nob Hill beklommen en zijn we over Market Street naar China Town gelopen. Na een voedzame lunch zijn we langs de kweekvijver van de hippiecultuur naar het Golden Gate park gewandeld waar we een tijd hebben zitten kijken naar een soort passieve superpositie van honkbal en voetbal. Rond vijf uur wilden we onszelf na alle inspanning - dit is niet ironisch bedoeld: San Francisco heeft erg steile straten - trakteren op een biertje. Helaas wist Wim niet goed meer waar alle leuke kroegen zaten en na een uur gezocht te hebben vonden we het mooi geweest en zijn we weer naar Livermore vertrokken. Volgende weekend gaan we misschien met Jeff naar zuid Califonie om daar de omgeving te verkennen.

Onder de Californische zon

Het is eindelijk fantastisch weer, en dan bedoel ik ook echt fantastisch weer. Een graad of 80F (ongeveer 25C), strak blauwe hemel en een fijne hitte met lage luchtvochtigheid. Dat kwam mooi uit want het motortje (uit het vorige bericht) was teruggestuurd en volgens die mensen werkte het prima. Jeff en ik konden het alleen niet aan de praat krijgen, het zit hem waarschijnlijk in de kabels, maar die hebben we vele malen gecontroleerd, fouten hersteld en nog geen werkende motor. We waren dus toe aan wat afleiding, zodat we de avond in 'alweer' de pub hebben doorgebracht. We hebben er ditmaal ook gegeten en dat was erg lekker.

Zaterdag wilde Wim en ik misschien wat gaan zwemmen in het zwembad, ware het niet dat de directie van het park het zwembad 'untill further notice' heeft gesloten. Dat was dus wel even balen. We hebben toen een wandeling gemaakt en dat was ook erg ontspannend. Rond een uur of drie hebben we toen de bus naar Pleasanton genomen vanwaar we de BART (regionale trein/metro) naar Berkeley namen. Berkeley is vooral bekend van de Universiteit van Californie en van CalTech, zo'n beetje het Walhalla van de natuurkunde (samen misschien met MIT). Wim en ik zijn eerst een rondje over de campus gelopen en Jeff ging al naar z'n vrienden. Het was jammer dat we wat laat waren, aangezien er een opendag was van de Universiteit. We waren alleen op tijd om te zien hoe de kraampjes weer werden opgeruimd. Ook de bibliotheek was net dicht toen we aankwamen. Desalniettemin was het een hele mooie campus, dat is wel even wat anders dan het sombere beton van de VU. Na een half uur over het universiteitsterrein te hebben rondgelopen, voegden we ons bij Jeff en zijn vrienden. Het was erg gezellig. We hebben wat gegeten en zijn rond 9 uur weer richting Livermore vertrokken.

Vandaag is het ook weer een hele mooie en van de week wordt het weer slechter, vandaar dat ik voor nu hierbij houd.

Roadtrip

Dinsdagavond met ik samen met Wim, die maandag vanuit Nederland is gekomen, en Jeff naar Union City gereden om een motortje terug te brengen naar de leverancier omdat ie het niet deed. Het was een mooie tocht van een kleine twee uur langs een vallei met een riviertje erdoor en veel groen. We hebben meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om een hamburger te eten bij de In N Out burger (een soort McDonnald's maar dan wel lekker) en hebben de avond afgesloten in de pub. Deze week ben ik sowieso 'Amerikaans' bezig; maandag een 'footlong' broodje bij de subway gehaald en vanmiddag als lunch een burito bij een of andere Mexicaan. Slecht zullen jullie wellicht denken, maar eigenlijk is het vrij logisch. Als je van 09:00 uur tot ongeveer 18:30-19:00 op het lab zit en dan nog eten moet halen en moet koken, heb je daar niet altijd veel zin in. Ook kan ik niet een te grote voorraad inslaan omdat de safeway redelijk ver weg is en m'n tas niet zo groot. Dus vandaar dat ik de locale levensstandaard heb gevolgd. Wat financieel nog gunstiger is dan zelf koken ook:P

In het lab gaat het verder nog niet opperbest. De andere laser werkt, maar als we een spectrum opnemen, veranderen de piekposities van dag tot dag. Daarbij komt nog dat door het opbouwen van lading op onze elektroden (die gebruiken wij om door middel van elektrische velden deeltjes op een soort tv-scherm te richten, zodat er puntjes oplichten die we met een camera en lichtgevoelige detector kunnen detecteren) wordt opgebouwd door het fotoelektrisch effect, met als gevolg dat de elektrische velden niet constant zijn en de deeltjes als het waren over het scherm gaan lopen en er zelfs helemaal van kunnen verdwijnen. We moeten nu eerst uitzoeken welk aspect van onze setup verantwoordelijk is voor de verschuiving van de pieken voordat we het probleem kunnen oplossen. Maar dat gaat ongetwijfeld zeer binnenkort wel lukken.

Verder werk ik nog aan een project met een technicus uit de groep, Mark. Hierbij proberen we de detector voor een bepaald experiment op te zetten (coincidence imaging), maar het probleem is dat Mark niet goed weet wat hij allemaal nodig heeft en dat dus een groot deel van de apparatuur er niet is:s Gelukkig heeft Wim al aangeboden om te helpen en dat zal de afronding wat versnellen.

Viva Viagra

Voordat ik de merkwaardige titel toelicht, zal ik nog wat meer vertellen over het werk op het lab en mijn fiets + helm. Hoewel het hier niet verplicht is om een helm te dragen, willen ze bij Sandia dat je dat wel doet. Bedrijven worden hier namelijk o.a. beoordeeld op het aantal uren zonder ongevalen. En dat schijnt nogal een 'big issue' te zijn, want een paar jaar geleden stevende ze af op een nieuw record... totdat een van hun post-doc's zijn tas zodanig had vastgebonden op zijn fiets dat de banden verstrikt raakten in zijn spaken en hij over de kop sloeg. Weg record, want hij was op weg naar zijn werk (of kwam terug, dat weet ik niet zeker) dus telt het als een bedrijfsongeval en zijn alle werknemers die op de fiets komen nu verplicht een helm te dragen, erg charmant;)

Verder heb ik de afgelopen dagen weer in het lab doorgebracht. Wat het doel van het experiment is, is om moleculen af te remmen door ze te laten botsen en er voor te zorgen dat ze zo langzaam gaan dat ze in een potentiaal gevangen kunnen worden. Om de analogie met het biljarten te houden, we hebben twee biljartballen die met zo'n 1800 m/s op elkaar afkomen die botsen en een van die biljartballen gaat nu heel langzaam, als de botsing nu plaatsvindt in een kuiltje op de tafel en de afgeremde biljardbal te langzaamgaat om uit het kuiltje te rollen, zit die dus gevangen.

Het probleem is dat we in ons experiment niet twee biljardballen hebben maar heel veel, dus er bestaat een grote kans dat de biljardballen die later komen weer botsen met de langzame biljardbal en hem alsnog wegduwen. Je hebt dus een vrij sterke laser nodig om die paar moleculen te zien. De laser die ze gebruikten voordat ik kwam was niet sterk genoeg dus hebben ze het hele laboratorium verbouwd om een ander laser te kunnen gebruiken. Afgelopen week hebben we die laser uitgelijnd (=netjes neergezet en het vermogen geoptimaliseerd) en door de vacuum kamer geleid waar het experiment plaatsvindt. Helaas hebben we nog niet echt veel signaal gezien met de nieuwe laser, maar hopelijk verandert dat in de loop van deze week.

Gisteren ben ik met Jeff, een van m'n collega's naar de pub geweest en dat was erg gezellig, de andere onderzoekers wonen ver weg, minimaal een uur rijden, maar desalniettemin hadden we het erg gezellig. En om antwoord te geven op de vraag wat ik zoal eet: meestal kook ik wat rijst, pasta of couscous, de aardappels zijn hier namelijk nog minder smakelijk dan in Nederland.

Om tot slot terug te komen op de titel. In Nederland was ik gewend spam voornamelijk via email te krijgen. Hier in 'the States' zijn er tv commercials waren viagra wordt bezongen of bejubbeld. Er zijn zelfs reclames voor medicijnen die je alleen met recept mag krijgen en dan zeggen ze van: ask your doctor of this and this is suitable for you! Ik vind het fijn dat de artsen in Europa zelf bepalen wat goed voor mij is.

Oogdruppels

Het is weer tijd voor een korte update. Vandaag ben ik voor de derde keer naar Sandia gegaan, maar laat ik met de eerste dag beginnen... Maandagmorgen ben ik met de bus richting Sandia National Laboratories (Sandia of SNL) gegaan. Vanaf m'n appartement is het eigenlijk heel simpel om er te komen, twee keer de hoek om en dan zo'n 5 km rechtdoor. Uiteindelijk kan je dan niet verder omdat de hele weg is afgezet en er een stuk of 5 soldaten staan te patrouilleren. Hier was dan ook de einhalte van de bus. Omdat die soldaten er niet uitzagen alsof ze me zo door zouden laten - en ook omdat ik dat had vernomen van de coordinatrice van het Visitor Program, Lisa Gray - ben ik eerst naar het Satalite Badge Office gegaan. Daar zou ik namelijk een badge moeten krijgen. Volgens Alan een kwestie van ongeveer 5 minuten. Helaas, niets was minder waar. Door een 'onverwachte' netwerk storing duurde het een uur voordat ik naar binnen zou kunnen. Uiteindelijk heb ik iets van een tijdelijke papieren badge gekregen en mocht ik binnen wachten in gebouw 911, wat door iedereen wordt uitgesproken als nine-eleven...
Uiteindelijk had ik dan een badge en mocht ik dan eindelijk naar de groep van Dave toe. Zoals ik al had vernomen van mensen die eerder naar Sandia waren geweest moest ik ook een aantal tests doen. Op mijn bureau lag een map met ongeveer 250 a 300 pagina's die ik moest lezen en daarna ongeveer 150 vragen beantwoorden. Inmiddels is dat allemaal gebeurd:)

Wat Lisa ook had geregeld was een afspraak bij de oogarts, ze willen denk ik niet dat je hun aansprakelijk kan stellen voor letsel aan je oog, dat je in het verleden hebt opgelopen door het werk met lasers o.i.d. Gelukkig kon ik van Lisa een lift krijgen naar de oogarts. Bij de oogarts waren het allemaal standaard oefeningen: letters lezen, contrast testen, kleur perceptie, oogdruk, focus meten enz. Aan het eind van al deze testjes kwam de oogarts zelf om de binnenkant van je oog even onder de loep te nemen. En daarvoor worden je ogen gedruppeld. De voorlaatste keer dat mijn ogen gedruppeld zijn was denk ik rond mijn zesde levensjaar en ik kan mij niet herinneren dat scherp zonlicht, dat hier in Californie zeer prominent aanwezig is, zo'n pijn kan doen. Het lezen van een boek ging ook amper, aangezien ik niet in staat leek m'n ooglens te accumuleren. Het was inmiddels toch al half vijf, dus de rest van de dag heb ik weinig meer gedaan.

De volgende dag heb ik de tests grotendeels afgemaakt en wat formules afgeleid. Ook heb ik een fiets + helm kunnen regelen. Daarover later meer, ik ga nu naar huis om te koken.